piątek, 4 czerwca 2010

Airball spod kosza: Beasley może się załamać

Rok temu Beasley miał poważne problemy ze sobą. Na twitterze pisał, że cały świat jest przeciwko niemu, że nie warto żyć, a do tego zamieścił zdjęcie, na którym poza swoim nowym tatuażem pokazał też, że posiada torebkę marihuany. Później poddał się leczeniu w klinice w Houston, ale do końca nie wiadomo, czy było to sposobowe problemami psychicznymi czy paleniem trawki, a może jednym i drugim. Teraz może być jeszcze gorzej, ponieważ Michael ma kolejny powód, by się załamać.

Wczoraj na espn.com pojawiała się informacja, że Hat zaproponowali Nets transfer z udziałem Beasley'a. Już od dłuższego czasu wiadomo, że chcąc się go pozbyć z Miami i w propozycji wymiany nie byłoby nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że w zamian za drugoroczniaka wybranego z drugim numerem w drafcie, Heat chcieli... Kenyona Doolinga. Tak dobrze widzicie - Doolinga [30 lat, w tym sezonie rozegrał 53 mecze w najgorszej drużynie ligi odnotowując 6.9 punktów i 2.5 asyst]. To jest powód do załamana. Teraz widać jak desperacko Heat chcą się go pozbyć. Dosłownie za wszelką cenę. No, ale przecież to już strata drużyny z Miami, skoro chcą młodego i perspektywicznego zawodnika oddać właściwie za darmo. Problem w tym, że Nets odrzucili tą ofertę. I w tym momencie Beasley może popaść w totalną depresję. Nie chcieli go nawet za tak niską cenę.

Heat są w fazie totalnej przebudowy swojego składu, mają zamiar zatrzymać Wade'a i dodać do niego zupełnie nowych zawodników. Jedynie Beasley i Cook mają kontrakty na następny sezon, ale jak wskazują ruchy Heat, nawet oni nie mogą być pewni, że w przyszłym roku będą grać na Florydzie. Jeszcze nie tak dawno temu wydawało się, że Beasley będzie drugą gwiazdą Heat, idealnym partnerem dla Wade'a. Jednak przez dwa latach nie potwierdził, że jest zawodnikiem na miarę dwójki w drafcie.

W debiutanckim sezonie był przez większość czasu rezerwowym i w tej roli spisywał się bardzo dobrze. Nie miał tak imponujących rozgrywek jak wybrany przed nim Rose, ale był w ścisłym gronie najlepszych pierwszoroczniaków. W drugim sezonie oczekiwano od niego, że wreszcie zabłyśnie i będzie grał na miarę swoje talentu. On sam bardzo długo zapowiadał, że pokaże wszystkim, że to on bardziej zasługiwał na jedynkę w drafcie 2008. Po tym, co pokazał w tym sezonie, można zastanawiać się czy dwójka nie był dla niego zbyt wysokim numerem. Co prawda statystyki miał lepsze niż w pierwszym sezonie, ale tylko trochę i było to głównie spowodowane większą ilością minut na parkiecie, a nie lepszą grą. Nie był istotnym wsparciem dla Wade'a, nie był drugą gwiazdą zespołu, a tylko jednym z zawodników otaczających Flasha.
Przede wszystkim jest krytykowany za swoją słabą obronę, samolubną grę i brak zaangażowania. Natomiast jego kiepski występ w tych playoffs, kiedy notował średnio tylko 10.4 punktów i niecałe 6 zbiórek, właściwie przesądził o jego losach w Miami. Władze klubu upewniły się w przekonaniu, że nie ma sensu wiązać z nim swojej przyszłości. Lepiej ściągnąć Boozera, Bosha albo Stoudemire'a na pozycję silnego skrzydłowego. Już coraz mniej osób wierzy, że Beasley będzie kiedyś grał na poziomie któregoś z tych zawodników. [chociaż, po tym jak Garnett w kolejnych rundach wyeliminował Jamisona i Lewisa, Beasley w starciu z nim wcale nie wypadł tak słabo]

Wydaje się, że największym problemem Beasley'a jest psychika. I nie chodzi tu wyłącznie o jego problemy z zeszłorocznych wakacji. Michael nie ma także silnej psychiki na parkiecie. W ważnych meczach i w decydujących akcjach nie można na niego liczyć. Do tego jest samolubny, kiedy dostanie piłkę za bardzo stara się grać pod siebie, rzadko zauważa partnerów i podaje. To wszystko sprawia, że po dwóch latach w NBA ciągle nie jest zawodnikiem, jakim miał się stać. Bo nie ma wątpliwości, że talent i potencjał ma ogromny, ale nie potrafi tego odpowiednio wykorzystać.

Może jeszcze kiedyś stanie się świetnym zawodnikiem, ale jak na razie bardziej prawdopodobne jest, że będzie kolejną niespełnioną dwójką. Dołączy do Marvina Williamsa, Darko Milicica i Stromile'a Swifta.

A Nets, dlaczego nie chcieli Beasley'a? Ponieważ zupełnie go nie potrzebują. Przecież mają już na czwórce Yi, który podobnie jak Beasley, ciągle nie zrealizował swojego talentu na parkietach NBA. Poza tym, dysponują tak dużą ilością pieniędzy, że mogą ściągnąć do siebie Bosha czy innego klasowego PF. Nie potrzebują Beasely'a i problemów z nim związanych.

Ten ruch pokazał natomiast jak bardzo zdeterminowani są Heat do wytransferowania swojej młodej 'gwiazdy'. A jeśli cenią go aż tak nisko, myślę, że znajdzie się ktoś chętny, kto zdecyduje się zaryzykować i spróbować Beasely'a u siebie.

game1 Celtics:

Anty-bohater meczu: Ray Allen

Ray rozegrał wczoraj bardzo słabe zawody. 12pkt,0ast,0reb,2to,0st, do tego nekający go przez cały mecz foul-trouble. Oddał wczoraj zaledwie 8 rzutów, bywał niewidoczny. Bez niego i jego kilku trójek w meczu było niemożliwe to spotkanie to wygrania. Zresztą Garnett też nie miał dnia, ale mi osobiście brakowało Sugar Raya.

Elementy, które zawiodły:

Garnett&Allen - obydwaj rozegrali swoje jedne ze słabszych spotkań w playoffach. KG miał spory problem ze znalezieniem drogi do kosza, pudłując niemiłosiernie (7/16 w meczu), nie potrafiąc nawet trafić spod samego kosza. Bez dwóch graczy z "Big Three" nie da się wygrać żadnego spotkania w tych finałach, na następne spotkanie muszą wyjść bardziej skupieni. Jak jeszcze o Garnetta się nie boję, bo wiem, że na następnym meczu da z siebie 120%, to o Ray Rayu nie mogę tego powiedzieć.

Zbiórki - ten element Celtowie przegrali 31-42. Dość powiedzieć, że podkoszowi C's mieli tylko 14 zbiórek, czyli tyle ile sam Pau Gasol! I o dominację na deskach powinni walczyć w game 2, nie można pozwalać Lakersom na tyle ponowień akcji.


Rondo - rozegrał wczoraj dobre zawody. Ale w tych playoffs to on ratował drużynę z opresji. Bardzo chciałem, by wczoraj w końcu przejął mecz, doprowadził do walki na styku, punkt za punkt, która mogła by się różnie skończyć. Niestety nie widziałem czegoś takiego, a Rondo zaliczył 13pkt,8ast,6reb. Więcej od niego oczekuje Doc Rivers, ja i reszta fanów Boston Celtics. Tak jak pisałem w zapowiedzi, mając KB24 (bo tak wczoraj zaczęli mecz) na sobie musi go atakować, nękać ciągłymi wjazdami. Aczkolwiek bardzo podobały mi się ścięcia za plecy obrońców Rondo, co jest jakąś recepta na krycie na radar. Mało tez padło punktów z wczesnego ataku, co jest niewątpliwie sukcesem Jacksona.

Gasol - wczoraj w ataku robił co chciał. Jemu trzeba przez 48 minut (a jeśli przyjdzie potrzeba to jeszcze więcej) przypominać, że finały 2008 wcale nie są tak daleko od niego, za mało było trash-talkingu, za dużo pozwalano Hiszpanowi zrobić. Trzeba go jeszcze agresywniej kryć. Może więcej Sheeda w kryciu go? Wczoraj to właśnie Wallace wyglądał na mogącego ograniczyć poczynania Gasola. Tu jest kluczowa sprawa tej serii, bo Kobe zawsze dorzuci i rozda swoje.

Oglądając to spotkanie miałem na początku wrażenie, że C's wyszli nie tak mocno skupieni jak ich przeciwnicy. To tylko pierwsza z wielu potyczek, ale Celtics muszą pamiętać, po kogo stronie leży home-court advantage. Spodziewam się atak na HCA w game 2. Jednego można być pewnym, Garnett nie rozegra tak słabego spotkania, a Rondo może włączy wyższy bieg.

Liczyłem, że Pierce nie zostanie zdominowany przez Artesta, i tak było. Grał agresywnie, przedostawał się z łatwością na linię wolnych. Gdyby nie kilka nierozsądnych decyzji rzutowych, jego występ byłby świetny. Teraz The Truth musi utrzymać tą formę przez całe playoffs i liczyć na resztę kompanów.

Co tu dużo mówić, tak grających Lakers nie byłby w stanie ograć nikt w lidze. Liczmy na to, że to jeden z ostatnich takich ich playoffowych występów, a Kobe pokaże nam bardziej ludzką twarz, nie tą z drucikami i kabelkami, grając momentami jak zaprogramowany robot.

game 1 Lakers: Gasol pokazał swoje 'toughness'

Lakers 102-89 (1:0)

Najlepszy zawodnik: Pau Gasol
W tym meczu Gasol dobitnie pokazał, że jest zupełnie innym zawodnikiem niż dwa lata temu. Od samego początku był bardzo aktywny, agresywny, twardo walczył z Garnettem i poprowadził Lakers do zwycięstwa. Bardzo dobrze wszedł w ten mecz, w pierwszej kwarcie trafił wszystkie 3 rzuty z gry, zdobył 7 punktów i zanotował 4 zbiórki. W dalszej części nie odpuszczał, walczył przez blisko 47 minut, które spędził na parkiecie i zdecydowanie wygrał pojedynek z KG. Ostatecznie zdobył 23 punkty ze skutecznością 57% z gry i trafił 7 z 10 wolnych. Rewelacyjnie spisywał się w na tablicach, zebrał 14 piłek, z czego aż 8 w ataku (tyle samo co cała drużyna gości), podczas gdy Garnett miał ledwie 4 zbiórki. Do tego Gasol dołożył 3 bloki i 3 asysty. Po tym meczu już nikt nie powie, że jest 'soft'.

Decydujące elementy
Artest – Bryant i Gasol byli najlepszymi zawodnikami w tym spotkaniu, ale Artest był kluczowym 'x-factor', który przesądził o pewnej wygranej drużyny gospodarzy. Po pierwsze, zrobił to, co przede wszystkim było jego celem, czyli ograniczył poczynania Pierce'a. Co prawda lider gości zdobył 24 punkty, ale w trzeciej kwarcie, w której Lakers uzyskali największą przewagę, był zupełnie niewidoczny. Ron grał wtedy przez całą kwartę i pozwolił Pierce'owi na oddanie ledwie 2 rzutów (1 celny) i zdobycie 2 punktów. Po drugie, Artest trafiał trójki. To jego rzut za trzy w końcówce trzeciej kwarty dał Lakers 20-punktowe prowadzenie. Natomiast w czwartej kwarcie, jego trójka na niespełna 2 minuty przed końcem przypieczętowała zwycięstwo gospodarzy. W sumie Artest trafił 3 z 5 rzutów zza łuku (obie drużyny trafiły tylko 5 z 20 rzutów za trzy w całym meczu) i zdobył 15 punktów. To, jak bardzo pozytywny wpływ miał na grę swojej drużyny, najbardziej uwidacznia wskaźnik +/-. Kiedy on był na parkiecie, Lakers byli aż 26 punktów na plusie.

zbiórki – Lakers zdecydowanie wygrali walkę na tablicach i zebrali 41 piłek, czyli o 11 więcej niż Celtics. 12 z nich zaliczyli na atakowanej tablicy, o 4 więcej niż goście. Największą dominację w walce o zbiórki było widać w trzeciej kwarcie, kiedy gospodarze mieli ich 11, a goście 2.

punkty z pomalowanego – Lakers dominowali w polu trzech sekund w ataku, ale też i w obronie. Zdobyli 48 punktów z pomalowanego, natomiast swoim rywalom nie pozwalali na łatwe punkty spod kosza. W rezultacie Celtics zdobyli w polu trzech sekund tylko 30 punktów.

punkty drugiej szansy – duża aktywność, twarda walka o każdą piłkę i dominacja w polu podkoszowym przyniosły skutki, gospodarze zdobyli 16 punktów drugiej szansy, przy zerowym dorobku w tym elemencie ze strony zawodników z Bostonu.

Bryant – poprowadził Lakers w trzeciej kwarcie, kiedy zdobył 14 punktów trafiając 5 z 7 rzutów z gry. W czwartej kwarcie spudłował 5 z 6 rzutów, ale trójka w ostatnich sekundach dała mu 30 punktów, po raz 11 w ostatnich 12 meczach. Kobe znowu zagrał na najwyższym poziomie i ponownie, poza imponującą formą strzelecką, prezentował swoją wszechstronność zaliczając 6 asyst i 7 zbiórek. Bardzo dobrze spisywał się także w obronie przeciwko Rondo i Pierce'owi. Kluczowy był również fakt, że w ataku był nie do zatrzymania i zmuszał swoich rywali do częstych fauli. W rezultacie Ray Allen z powodu przewinień spędził na boisku tylko 27 minut. Również pilnujący Bryanta, Tony Allen miał problemy z faulami.

zatrzymanie Rondo – to miało być kluczowe, aby zatrzymać atak Celtics i wczoraj się udało. Lakers znacząco ograniczyli jego penetracje pod kosz, a gdy już znalazł się w pomalowanym, podkoszowi Lakers skutecznie uniemożliwiali mu zdobywanie punktów i był zmuszony odgrywać piłkę. Jeszcze w pierwszej połowie zdobył 10 punktów, ale już w drugiej gospodarze pozwolili mu tylko na 4 rzuty z gry, w tym jeden celny i tylko 3 punkty. Natomiast jego 8 asyst nie wystarczyło, by uruchomić atak gości.

Lakers zrobili co do nich należało. Rozegrali rewelacyjne spotkanie i wygrali mecz otwarcia, tak jak w poprzednich trzech seriach tych playoffs. Nie dali się zatrzymać defensywie Celtics. Grali swoją koszykówkę, atakowali kosz i nie oddawali niepotrzebnych rzutów za trzy. I co najważniejsze, Kobe miał duże wsparcie od swoich partnerów. Zdobyli 102 punkty ze skutecznością 48.7%, co jest świetnym wynikiem w starciu z Celtics. Sami natomiast bardzo dobrze spisywali się w obronie. Zatrzymali Rondo, Pierce'a, Garnetta i Allena, żaden z nich nie rozegrał dobrego spotkania. Trzymali ich z dala od kosza, ale też nie pozwalali na rzuty za trzy z dogodnych pozycji i zmusili do niskiej skuteczności z gry, która wyniosła 43.3%. Decydująca okazała się trzecia kwarta, którą Lakers zakończyli serią 13-2 i uzyskali przewagę 20 punktów. Dzięki tak dużemu prowadzeniu, nawet dobry początek czwartej kwarty w wykonaniu Celtics nie był w stanie im zagrozić i mogli pewnie dowieźć to zwycięstwo do końca.

Dobrze zaprezentował się Bynum, który zwłaszcza w pierwszej połowie pomógł Gasolowi zdominować pole podkoszowe. W pierwszej części spotkania miał 7 punktów i 5 zbiórek, podczas gdy Perkins pierwszą piłkę zebrał dopiero pod koniec drugiej kwarty. Bynum musiał grać dłużej niż normalnie, ponieważ w pierwszej połowie Odom szybko złapał 3 faule. Mimo problemów z kolanem, świetnie wykonał swoje zadanie i jego obecność pod koszem bardzo pomogła Lakers. W czwartej kwarcie trener mógł już dać mu odpocząć, a cały mecz center Lakers zakończył mając 10 punktów i 6 zbiórek. Dla Odoma był to najgorszy mecz tych playoffs, ale z powodu przewinień spędził na parkiecie tylko 21 minut. Ostatecznie zaliczył 5 punktów (2/6 z gry) i 4 zbiórki. W rezultacie, ławka gospodarzy nie była istotnym wsparciem (15 punktów i 8 zbiórek), ale zmiennicy Celtics także nie spisywali się najlepiej.

Swoje zrobił również Fisher. Zdobył 9 punktów, 3 asysty i 3 zbiórki. Bryant odciążył go od obowiązku pilnowania Rondo, a Fish dobrze radził sobie z Allenem, nie pozwalając mu na wychodzenie na wolne pozycje. Rozgrywający Lakers nie wyróżnia się w statystykach, ale jest ważnym elementem tej drużyny, a kiedy był na boisku Lakers byli 18 punktów na plusie.

Lakers wygrali mecz numer 1, ale żeby wykonać swój plan, muszą pokonać Celtics także w kolejnym spotkaniu. W LA wielu ma nadzieję, że skoro Jackson nie przegrał jeszcze serii, w której jego drużyna wygrała pierwsze spotkanie, tak będzie i tym razem. Ale to był dopiero początek i najważniejsze mecze serii finałowej jeszcze przed nami. Do mistrzostwa daleka dogra i żeby poważnie się do niego zbliżyć, Lakers muszą wykorzystać przewagę własnego boiska i jechać do Bostonu z dwoma zwycięstwami.

czwartek, 3 czerwca 2010

Przed finałami - Celtics


Powtórka z finałów 2008, gdzie Lakers zostali pokonani 4-2. Co by było, gdyby Garnett nie złapał kontuzji rok temu? Zapewne Celtics stali by przed szansą zdobycia 3 mistrzostwa z rzędu.
Celtowie w tym sezonie zajęli 4 miejsce na wschodzie, z bilansem 50-32. W pierwszej rundzie grali z Miami Heat, którym niektórzy wróżyli pobicie starszych panów. Nie udała się ta sztuka, drużyna Wade'a została rozjechana 4-1. Rzecz jasna zaraz po wygranej, az tak łatwej, usłyszeliśmy, że Miami to Wade, Beasley, i reszta, że byli słabi, skupieni na lecie (lato w Miami może być gorące z dwóch różnych powodów). Mało kto dał szanse Celtom na wygranie serii z wielka drużyną LeBrona Jamesa. I co? 4-2, a cały świat ze zdziwieniem obserwował, jak Celtowie wysłali Cavaliers na ryby. Rzecz jasna była to wina kiepskiej postawy Jamesa, złych decyzji Browna, i innych sprawek. Finały konferencji, gdzie czekali panowie z Orlando, miały być zacięte. Mało ludzi wierzyło w to, że Boston przyjdzie tak łatwo odesłanie do domu Magików. Dzięki wygraniu serii 4-2 stanęli przed szansą zdobycia mistrzostwa, znów w walce przeciwko Lakers. Celtowie wiedzą, jak wygrać z LA, to oni sprawili, że o Pau Gasolu zaczęto mówić "soft". Rondo dojrzał, stając się świetnym graczem, Davis i Perkins są mądrzejsi o 2 lata, doszedł Rasheed Wallace pozyskany głównie na playoffy (co dobitnie widać), "Big Three" jest zdrowe, na ławce są jeszcze tacy gracze jak Marquis Daniels, Nate Robinson, Michael Finley i Tony Allen. Na ławce, tylko że trenerskiej jest Rivers wraz z Thibbodeau, gdzie szczególnie ten drugi jest ojcem tak świetnej obrony C's w tych playoffach. Czego więcej potrzeba do mistrzostwa?

Elementy, które zdecydują:


Zabrać home-court advantage - Celtics w finałach 2008 mieli przewagę boiska, która teraz muszą zabrać. W tych playoffach zrobili to przeciwko Cavaliers i Magic, wygrywając tam którąś z pierwszych gier. Można spodziewać się szturmu Celtów na game 1, jeśli się uda, może to być zwrot w serii, bo to Lakers będą przyparci. Pamiętajmy, że finały są rozgrywane systemem 2-3-2, a nie jak dotychczas 2-2-1-1-1. Dlatego tak ważne jest wydarcie którejś z pierwszych dwóch gier. Warto przypomnieć, że w tych playoffach twierdza Staples Center jeszcze nie została zdobyta.

Rajon Rondo - gdyby nie ten 24-latek, C's nie dotarli by do finałów NBA. Notuje średnio 16.7 pkt, 10 ast, 5.3 reb. Musi atakować swojego obrońcę. Jeśli to będzie Fisher, to będzie powtórka z tegorocznych playoffs i matchupu z Westbrookiem, który pozwolił OKC dotrwać do 6 meczu. Fish po prostu jest za stary i wolny na uganianie się za takimi młodzieniaszkami. Z kolei, gdy będzie krył go Bryant, Rondo musi mądrze grać w ataku, wiedząc, że Fisher ugania się za Allenem, który może uciec po kilku zasłonach. Jeśli nie, to Rondo MUSI, ale to MUSI atakować Bryanta, zabierając mu jak najwięcej sił. Przez co lider Lakers będzie miał ich mniej na atak. Na młodym graczu spoczywa spora presja, jeśli ją udźwignie, to Boston wyjdą z tego pojedynku górą.


Pau "Soft" Gasol - Gasolowi trzeba przypomnieć i na trwałe wbić do głowy jego nowa ksywkę, jaką otrzyma po tych finałach, czyli "Soft". Jeśli Gasol będzie grał jak w 2008 roku, to dla Cetics znaczy to, że pomalowane jest ich. Bo Bynum ma ciągle bolące kolano, a sam jeden Odom nie powstrzyma frontcourtu Boston w postaci - Garnett-Wallace-Perkins/Davis. Problemem może być jednak skłonność Gasola do gry przodem do kosza. Howard czy Shaq to gracze wolący upychać się, grając tyłem do kosza, a Perkinsowi czy Davisowi w to mi graj. Szybki Gasol może dostarczyć sporo problemów zarazem, ze swoim dobrym ball-handlingiem,czy różnymi zwodami . Gasol to broń obosieczna, w tą stronę, która odpali, ta będzie przegraną.

Big Three - Allen, Pierce, Garnett. Dotychczas grają bardzo dobrze, ale finały to finały. Każdy z nich musi dać z siebie wszystko co najlepsze. Allen musi niszczyć trójkami, korzystając z chaosu tworzonego przez Rajona. Takie rzuty tylko rozciągną obronę Lakers, ułatwiając wjazdy C's. Pierce nie może dać się zdominować Artestowi, tak jak dał to zrobić Jamesowi. W playoffs 2008 miał łatwiej, zdobył MVP finałów. Teraz musi stanąć oko w oko z jednym z lepszych obrońców ligi. I musi wyjść z pojedynku zwycięsko. Garnett to już nie ten sam gracz, co kilka lat temu. Starszy KG to pan, który czeka na piłkę, grożąc rzutem, może wejść pod koszem, ale już bez takiej agresji jak kiedyś. Mimo to gra równo, kierując obroną C's. Czeka o uganianie się za Odomem bądź Gasolem, moim zdaniem poradzi sobie z nimi. Pamiętajmy, że Celtics z Kevinem Garnettem jeszcze nie przegrali serii w playoffach.

Kobe Bryant - powiedzmy sobie szczerze, Bryanta nie da się zatrzymać. Da sie go jedynie powstrzymywać i pozwolić płacić mu bardzo dużo za każdy zdobyty przez niego punkt. I to będą robili C's. Jestem ciekaw co wymyslił Thobbodeau (zapamiętajcie sobie to nazwisko, pewnie w off-season zostanie gdzies head coachem), w 2008 roku znaleźli na Kobe'go receptę. Notował wtedy 25.6 pkt,5 ast,4.6 reb,3.8to przy skuteczności 40,4% z gry, 32.1% za 3. Reszta może grać, ale Kobe musi zostać zatrzymany, jeśli się mu pozwoli trafić kilka rzutów pod rząd, to będąc hot jest nie do zatrzymania. Obserwujcie już dziś, jak C's będą kryć Bryanta.


Przed finałami - Lakers

Tegoroczne finały z oczywistych względów porównuje się do tych sprzed dwóch lat. Wtedy Lakers przegrali, ale od tamtego czasu wiele się zmieniło. Po pierwsze, mają na swoim koncie tytuł mistrzowski z zeszłego sezonu, który zamierzają obronić. Po drugie, w pierwszej piątce nie mają już tak słabego punktu jakim w 2008 był Radmanovic. On nie był skrzydłowym z jakim Lakers mogli sięgnąć po tytuł, zwłaszcza, że po drugiej stronie był rewelacyjny Pierce. Przed tym sezonem bardzo wzmocnili się na trójce pozyskując Artesta. Jest on idealnym zawodnikiem właśnie na tą najważniejsza fazę sezonu, kiedy potrzebują defensora mogącego zatrzymać najlepszego zawodnika Celtics. Po trzecie, nie można zapominać, że dwa lata temu Lakers byli osłabieni pod koszem brakiem kontuzjowanego Bynuma. Teraz co prawda też ma on problemy z kolanem, ale będzie grał. Po czwarte, Gasol i Odom, którzy w tamtych finałach nie zagrali na miarę oczekiwań i nie byli wystarczającym wsparciem dla Bryanta, teraz mają już na swoim koncie nie tylko doświadczenie z dwóch finałów, ale i mistrzowski pierścień. Dwa lata temu nie byli jeszcze przygotowani na ten trudny pojedynek z Celtics, ale już rok temu w starciu z Magic zaprezentowali się bardzo dobrze. Po piąte, nie można lekceważyć obrony Lakers. Wiadomo, że to przede wszystkim w ataku dysponują ogromnymi możliwościami, ale w defensywie też potrafią sprawić rywalom problemy. W tych playoffs co prawda tracą średnio ponad 10 punktów więcej niż drużyna z Bostonu, ale swoim rywalom pozwalają na skuteczność tylko 43.7%, czyli taką samą jak Celtics (43.8%).

Lakers są znacznie silniejsi i dobrze przygotowani, by obronić tytuł i zrewanżować się Celtics za porażkę z 2008.

Kluczowe elementy:
Home – dwa lata temu Cetlics mieli przewagę własnego parkietu i wygrali 2 pierwsze mecze w Bostonie, co bardzo pomogło im w sięgnięciu po tytuł. Teraz finały rozpoczną się w Los Angeles, gdzie Lakers w tych playoffs jeszcze nie przegrali. Natomiast Celtics bardzo dobrze radzą sobie na wyjazdach. Pokonali Cavs w drugim i piątym meczu, a w Orlando wygrali dwa pierwsze spotkania. Odbierali rywalom przewagę własnego parkietu i wygrywali serie. Lakers nie mogą sobie na to pozwolić i muszą zrobić wszystko, by do Bostonu jechać z wynikiem 2-0. Tym bardziej, że na obcych parkietach spisują się znacznie gorzej, co było widać w seriach z Thunder i Suns. Dlatego dobre rozpoczęcie tych finałów i wykorzystanie faktu, że pierwsze mecze rozgrywane będą w LA, jest tak kluczowe. Poza tym, warto dodać, że Jackson w swojej karierze jeszcze nie przegrał serii, w której jego drużyna wygrała mecz otwarcia (47-0).

Artest - w finałach 2008 Lakers mieli duży problem z Pierce'm. Teraz zajmie się nim Artest, dlatego liderowi Celtics będzie znacznie trudniej prowadzić swoją drużynę i grać na poziomie MVP finałów. W serii z Cavs, kiedy powstrzymywał go bardzo dobrze broniący James, zdobywał tylko 13.5 punktów z niską skutecznością 34.5%. Ograniczenie Pierce do takiego poziomu będzie celem Artesta, a biorąc po uwagę jak dobrym jest defensorem, wiadomo, że jest w stanie to zrobić. Ale nie tylko obrona Artesta będzie kluczowa dla Lakers. Również jego gra w ataku będzie miała znaczenie. Jackson już nie może patrzeć na jego rzuty za trzy, z których trafia ledwie 27%. Bardzo często podejmuje złe decyzje i niepotrzebnie próbuje trafić z dystansu. Najbardziej było to widać w meczu numer 5 przeciwko Suns. Na szczęście wtedy naprawił swój błąd trafiając buzzer beatera, ale już prawie był anty bohaterem tej serii właśnie przez niepotrzebne trójki. W finałach będzie bardzo ważne, by w ataku podejmował jak najmniej takich głupich decyzji rzutowych, a jak najczęściej grał jak w ostatnim spotkaniu finałów zachodu, kiedy był drugim strzelcem Lakers (25 punktów, 4/7 za trzy).

Zatrzymać Rondo – Rondo jest w tym momencie pierwszoplanową postacią Celtics i żeby zatrzymać ich atak, kluczowe będzie ograniczenie poczynań ich rozgrywającego. Lakers nie mają na niego dobrej odpowiedzi, ponieważ 35-letni Fisher jest zbyt wolny. Na pewno będzie musiał mu pomagać Bryant, który świetnie zatrzymywał Westbrooka w ostatnich meczach pierwszej serii. Trzeba jednak pamiętać, że Lakers w tych playoffs w każdej serii grali przeciwko drużynie mającej świetnego playmakera. Dlatego są dobrze przygotowani. Westbrook, Williams i Nash nie byli w stanie zrobić krzywdy Lakers. W finałach muszą postarać się, żeby Rondo nie był wyjątkiem.

Kobe – w ostatnich 11 meczach, 10 razy zdobywał przynajmniej 30 punktów, a jego skuteczność z gry w tym czasie wyniosła aż 52%. Poza tym, w serii z Suns też świetnie kreował partnerów zaliczając średnio 8.3 asyst i pomagał swojej drużynie w walce na tablicach zbierając 7.2 piłek. Jest w fantastycznej formie i jest zdeterminowany, by zrewanżować się Celtics. Na takim samym poziomie musi zagrać w finałach, jeśli Lakers mają obronić tytuł. Trzeba pamiętać, że dotychczas w playoffs nie miał przeciwko sobie tak silnej defensywny, jaką prezentują zawodnicy z Bostonu. Dwa lata temu w finałach zdobywał średnio 26.7 punktów ze skutecznością tylko 40%, teraz musi być znacznie lepiej.
Gasol – był on jednym z najbardziej obwinianych za porażkę Lakers w 2008. Grał wtedy słabo i przegrywał pojedynki z podkoszowymi Celtics. Zarzucano mu brak charakteru, brak 'toughness'. Ale od tamtego czasu Gasol stał się jeszcze lepszym zawodnikiem, potrafiącym lepiej wykorzystywać swoje ogromne możliwości. W zeszłorocznych finałach grał bardzo dobrze i świetnie wspierał Bryanta. Z drugiej strony, trzeba pamiętać, że rok temu nie miał przeciwko sobie Garnetta, a on w tych playoffs pokazał już, jak potrafi wyeliminować swoich rywali. Jamison i Lewis w starciu z Celtics byli zupełnie niewidoczni. Gasol jest oczywiście o wiele lepszy, ale też będzie musiał się sporo namęczyć z KG. I musi tą walkę wygrać. Musi grać jak przystało na drugą gwiazdę drużyny, ponieważ sam Kobe nie zapewni Lakers mistrzostwa. Celtics udało się pokonać Cavs i Magic, ponieważ zupełnie wyeliminowali partnerów Jamesa i Howarda. Nawet, gdy gwiazdorzy grali dobrze, nie mieli wsparcia, a ich drużyny przegrywały. Dlatego od postawy Gasola bardzo dużo zależy.

Walka pod koszem - największą przewagą Lakers nad rywalami ma być dominacja w strefie podkoszowej. W 2008 przegrywali z nimi walkę na tablicach, teraz ma być inaczej. W tych playoffs spośród drużyn, które przeszły pierwszą rundę, Lakers mają najwyższą średnią zbiórek. A co bardzo ważne, jest duża szansa, że Bynum w finałach będzie spisywał się lepiej niż w poprzednich rundach. Od momentu gdy doznał urazu w szóstym meczu pierwszej rundy, gra bardzo nierówno. Zdarzyło mu się kilka lepszych występów, ale też sporo bardzo słabych. Ostatnio przeszedł zabieg spuszczenia płynów z kolana, ten sam któremu poddał się Bryant. Kobe'mu bardzo pomógł ten zabieg i po jego wykonaniu rozpoczął serię meczów z 30 punktami. W LA bardzo chcieliby, żeby na ich centra miał on taki sam wpływ, żeby grał jak w pierwszych pięciu meczach playoffs, gdy notował średnio 13 punktów i 10 zbiórek. Na szczęście, nawet w przypadku gdy Bynum nadal będzie miał problemy, Lakers mogą liczyć na Odoma, który wchodząc z ławki jest ogromnym wsparciem. W poprzednich dwóch rundach zaliczał średnio ponad 10 zbiórek, a 6 z 10 spotkań zakończył mając double-double.

środa, 2 czerwca 2010

25 graczy, którzy połączyli Lakers i Celtics

Już jutro rozpoczynają się Finały, gdzie zmierzą się dwie znienawidzone przez siebie drużyny: Celtics i Lakers. Jednak przez ponad 60 lat tej rywalizacji znalazło się kilku, którzy nie przejęli się wzajemną niechęcią Bostonu i Los Angeles i zagrali w obu drużynach. W końcu nie wszyscy muszą opowiadać się tylko po jednej ze stron. W całej historii było 25 graczy mogących pochwalić się występami zarówno w zielonej, jak i złotej koszulce.

zawodnik (sezony w Lakers/ sezony w Celtics)
Bob McAdoo  (4/ 1)
Brian Shaw  (4/ 3)
Charlie Scott  (1/ 3)
Chris Mihm  (4/ 1)
Chucky Atkins  (1/ 1)
Clyde Lovellette  (4/ 2)
Derek Strong  (1/ 1)
Don Chaney  (10/ 2)
Don Nelson  (2/ 11)
Earl Tatum  (2/ 1)
Ernie DiGregorio  (1/ 1)
Frank Brickowski  (1/ 1)
Fred Roberts  (1/ 2)
Gary Payton  (1/ 1)
Gene Stump  (1/ 2)
Hank Finkel  (1/ 6)
Jim Barnes  (2/ 2)
Joe Kleine  (1/ 5)
Jumaine Jones  (1/ 1)
Kermit Washington  (5/ 1)
Mel Counts  (2/ 4)
Mike Bloom  (1/ 1)
Rick Fox  (7/ 6)
Shammond Williams  (1/ 1)
Travis Knight  (3/ 1)

Dziesięciu z nich zdobyło przynajmniej jeden tytuł z którąś z tych dwóch drużyn, ale tylko jeden wywalczył mistrzostwo zarówno z Lakers jak i Celtics. Był to Clyde Lovellette. W sezonie 1953/54 rozpoczął swoją karierę w NBA i od razu zdobył tytuł jako zawodnik Minneapolis Lakers. Później, w latach 1962 i 1963 był częścią mistrzowskiej drużyny z Bostonu, po czym zakończył swoją karierę.
Natomiast najwięcej tytułów na swoim koncie spośród tych zawodników ma obecny head coach Warriors, Don Nelson. W barwach Lakers grał on w swoim drugim i trzecim sezonie w NBA, później przeniósł się do Bostonu, gdzie pozostał do końca kariery. Będąc Celtem świętował zdobycie 5 tytułów.
Po 3 mistrzostwa mają Lovellette, a także Fox i Shaw, którzy zdobyli je z Lakers w ich 3-letniej dominacji na początku lat 2000.

Rick Fox jest jedynym zawodnikiem, który całą swoją karierę spędził w Bostonie i Los Angeles. Pierwsze 7 sezonów był Celtem, potem jako wolny agent podpisał kontrakt z Lakers. Pod koniec swojej kariery został wytransferowany i ponownie trafił do Bostonu (wraz z Paytonem), ale już w Celtics nie zagrał. Jest najlepszym łącznikiem pomiędzy Celtics i Lakers.

Mówiąc o powiązaniach Bostonu z Los Angeles, nie można również pominąć Pierce'a, który przecież pochodzi z LA, ale przez całą swoją karierę jest graczem Celtics.

Plotki transferowe: James – 'Cavs mają przewagę'

Kilka dni temu pojawiła się informacja, że Wade, James, Bosh i Johnson planują się spotkać i rozmawiać na temat free agency. To miało być spotkanie, które przesądzi o przyszłości ligi. Jednak według Henry'ego Thomasa, agenta Wade'a i Bosha, nie dojdzie do takiego spotkania. Thomas tłumaczy, że Wade mówiąc o tym, miał na myśli tylko rozmowy ze swoimi kolegami, którzy tak jak on, będą wolnym agentami. Natomiast żadne formalne spotkanie tych zawodników w jednym miejscu nie odbędzie się.

LeBron udzielił wywiadu Larry'emu Kingowi. Zostanie on wyemitowany dopiero w piątek w CNN, ale ujawniono jego fragment, w którym James mówi, że 'Cavs mają przewagę'...



Jeszcze w tym tygodni mają być wznowione rozmowy w sprawie nowej umowy dla Stoudemire'a pomiędzy jego agentem a Suns. Właściciel klubu z Phoenix wierzy, że szanse zatrzymania go są większe niż 50%.
Pojawią się również plotki, że w Arizonie myślą o ściągnięciu Nowitzki'ego i stworzeniu duetu Nash-Nowitzki, który przez kilka lat świetnie spisywał się w Dallas. Nash oczekuje jednak, że Dirk zostanie w Mavs.

Mavs mają nadzieję po pierwszym lipca szybko dostać słowne zapewnienie od Nowitzki'ego, że zostanie on w Dallas. Wtedy mają zamiar szukać możliwości sign-and-trade, by pozyskać któregoś z najlepszych wolnych agentów.

Otis Smith przewiduje, że Carter pozostanie w drużynie.
Barnes wykorzystał opcję w kontrakcie i zostanie wolnym agentem, ale chciałby podpisać nową umowę z Magic.
Również Redick, który jest zastrzeżonym wolnym agentem, chciałby zostać w Orlando. Stwierdził, że nie będzie szukał drużyny, w której mógłby wychodzić w pierwszej piątce, ponieważ rola rezerwowego w zwycięskiej drużynie mu odpowiada.
Bass chce zapewnienia, że będzie grał więcej w przyszłym sezonie albo chce transferu.
Smith powiedział, że na rynku będzie szukać zmienników dla Nelsona (Williams i Johnson są wolnymi agentami), ale też nie wykluczył możliwego transferu Boozera lub Bosha za pomocą sign-and-trade. Jest to jednak odległa perspektywa, ponieważ na razie nie przewiduje tak poważnych zmian w składzie.

Jeff Van Gudny, który miał duże szanse na objęcie stanowiska head coacha Nets, zrezygnował z powrotu na ławkę trenerską i zdecydował, że pozostanie w obecnej roli analityka w telewizji ESPN.

Partnerka Phila Jacksona i córka właściciela Lakers, Jeanie Buss powiedziała, że nie wie co zrobi Phil. Ma nadzieję, że Lakers zdobędą mistrzostwo i Jackson zostanie w LA, ale nie zamierza stawać mu na drodze, jeśli on zdecyduje się przejść do innej drużyny (nie zerwie z nim, jeśli on odejdzie z Lakers).

Hornets rozpoczęli rozmowy na temat kontraktu z przedstawicielami Toma Thibodeau. W Nowym Orleanie chcieliby usłyszeć od niego, czy przyjmuje ich ofertę jeszcze przed Finałami. Mimo to Thibodeau planuje jeszcze spotkać się z Rodem Thornem w sprawie posady trenerskiej w Nets.

Boozer do Heat? Według wielu doniesień Boozer bardzo chciałby przenieść się na Florydę. Ma tam dobre znajomości. Jego przyjacielem jest Nick Arison, syn właściciela klubu z Miami i równocześnie Vice President of Basketball Operations w Heat, ma również bardzo dobre relacje z Wade'm od czasu wspólnych występów na Igrzyskach w Atlancie, a także z trenerem Spoelstrą.
Boozer jest jedna 'undersized' PF, a Heat chcieliby pod koszem mieć wysokich zawodników. Podobno są zainteresowani Gregiem Odenem i przynajmniej będą chcieli sprawdzić jaka jest jego cena.

Sergio Rodriguez wraca do Europy? Podobno istnieje duże prawdopodobieństwo, że w przyszłym sezonie będzie grał w Realu Madryt.

Grant Hill powiedział Kerrowi, że nie zrezygnuje z kolejnego roku kontraktu i pozostanie w Suns.

Mickael Pietrus powiedział, że jego brat Florent chciałby grać w NBA w następnym sezonie.

PJ Carlesimo ma zostać nowym asystentem trenera Jay'a Triano w Raptors.

Michael Curry będzie asystentem Douga Collinsa w Sixers.

wtorek, 1 czerwca 2010

Airball spod kosza: "Greatest rivalry" odcinek 12

Kibice klubu z Bostonu już przygotowują sobie koszulki:
to znaczy, że zbliża się kolejna odsłona wielkiej rywalizacji Celtics – Lakers. Rywalizacji, która jest symbolem NBA. Tegoroczne finały to kolejna bitwa w wieloletniej wojnie o miano najlepszej drużyny w historii NBA.

Ale to nie będzie tylko pojedynek pomiędzy najbardziej utytułowanymi klubami ligi. To będzie też pojedynek pomiędzy dwoma ostatnimi mistrzami.
W tym roku po raz 12 w finale spotkają się te dwie drużyny, a z dotychczasowych 11 aż 9 razy wygrywali Celtics. Co ciekawe, wcześniej tylko raz zdarzyło się, że grając w finale byli zdobywcami dwóch wcześniejszych mistrzostw. W 1987 Celtics byli obrońcami tytułu, natomiast Lakers wygrali finały dwa lata wcześniej (pokonując Celtics). Po 6 meczach lepsza okazała się wtedy drużyna z LA. W tym roku sytuacja wygląda podobnie, ale to Lakers bronią tytułu, a Celtics są zwycięzcami ich poprzedniego starcia w finale 2008.

Nie ma wątpliwości, że to będzie fascynujący finał, tak jak 2 lata temu. Wtedy tylko 2 mecze zakończyły się dwucyfrową różnicą punktów i właściwie tylko ten ostatni mecz był zdominowany przez jedną drużynę. W pozostałych oglądaliśmy bardzo wyrównaną walkę i to jest właśnie to, czego oczekuje się w finałach. Do tego, ich spotkania sezonie zasadniczym jeszcze bardziej zaostrzają apetyt na fantastyczną serię. Pierwszy mecz w Bostonie wygrali Lakers, dzięki rzutowi Bryanta w ostatnich sekundach.


Celtics zrewanżowali się pokonując gospodarzy w LA, ale też tylko jednym punktem.

Jeszcze w tracie finałów konferencji można było sobie wyobrażać jak to by było fajnie, gdyby Nash w końcu zagrał o tytuł. A gdyby Suns spotkali się z Celtics, jaka byłaby ciekawa rywalizacja pomiędzy Nashem i Rondo. My chcieliśmy po raz kolejny zobaczyć naszego rodaka w finale. Gdyby awansowali Magic czy Suns, zapewne finały byłby równie interesujące. Jednak nie miałby tylu ciekawych podtekstów, takiej historii. Tutaj walka będzie się toczyć nie tylko na boisku, ale i poza nim. Ponieważ ważną rolę odegra również walka psychologiczna. Dlatego finał Lakers-Celtics jest dla nas kibiców prawdziwym świętem koszykówki na najwyższym poziomie.

Kobe dobrze pamięta jak dwa lata temu schodził do szatni w TD Banknorth Garden po meczu numer 6, kiedy Celtics pokonali jego Lakers różnicą 39 punktów i świętowali zdobycie tytułu. Dla Bryant była to kompromitacja. Teraz ma okazję, żeby się zrewanżować i zrobi wszystko, by tak się stało. W tym roku, to on chce rządzić na boisku.

Natomiast Celtics w tym sezonie przeszli daleką drogę: od 'starej drużyny', której już na nic nie stać do prezentujących niesamowitą defensywę mistrzów wschodu. Udowodnili wszystkim, że wciąż są bardzo silni i już nie mogą się doczekać, że pod kopułą hali w Bostonie zobaczą 18-sty mistrzowski baner.

Teraz przyszedł czas opowiedzenia się po jednej ze stron...
Zielony czy Złoty, jaki jest twój kolor?


Mimo tylu lat rywalizacji, Lakers nie doczekali się tak słynnego hasła jakie mają Celtics. 'Beat LA'. 'Beat Boston' nie brzmi tak dobrze. (Jeśli znacie jakieś hasło, okrzyk czy cokolwiek odnośnie tej rywalizacji ze strony Lakers, napiszcie w komentarzach.)

Na koniec dodam jeszcze, że Finały na Czwartej Kwarcie będziemy relacjonować z 'dwóch stron'. Każdy mecz będziemy analizować osobno z punktu wiedzenia Celtics i osobno Lakers. Podzieliliśmy się z Maciejem, on dostał kolor zielony, ja złoty.

Gortat w sezonie 2009/10

Gortat do tego sezonu przystępował już zupełnie w innej roli niż rok wcześniej. Nie był już głębokim rezerwowym, który dopiero musi wywalczyć sobie miejsce w rotacji, a zawodnikiem, któremu Magic zapłacili ogromne pieniądze, by zatrzymać go u siebie. Wyrównali ofertę Mavs i Gortat nie mógł przejść do Dallas, gdzie konkurencja na pozycję środkowego jest mniejsza i gdzie mógłby liczyć na większą liczbę minut gry. Otis Smith uznał, że potrzebują zmiennika dla Howarda, a Marcin w tej roli spisywał się tak dobrze, zwłaszcza w playoffs, że wart jest dużych pieniędzy. W tej sytuacji było wiadomo, że kolejne rozgrywki Gortat także spędzi w większości na ławce, a na zrobienie następnego kroku i grę w pierwszej piątce musi jeszcze poczekać.

Na początku rozgrywek, kiedy nie było zawieszonego Lewisa, Gortat regularnie spędzał na boisku ponad 10 minut. Jednak trwało to tylko przez pierwsze 14 spotkań, później bywało już różnie. W tych pierwszych 14 meczach, Marcin 5 razy przebywał na parkiecie dłużej niż 20 minut, na następny tak długi występ musiał czekać do meczu numer 30. Ostatecznie 50 razy miał okazje grać ponad 10 minut, ale tylko 17 razy było to więcej niż 20. Na pewno oczekiwania były większe, wydawało się, że zawodnik tak dobrze opłacany musi grać dłużej, ale w Magic nie miał na to szans. Bardzo rzadko trener decydował się wystawiać go razem z Howardem, a będą wyłącznie jego zmiennikiem nie mógł liczyć na dużo minut. W całym sezonie Gortat grał średnio 13.4 minut, czyli o niecałą minutę dłużej niż w poprzednich rozgrywkach.

Ważne jest jednak, że rozegrał aż 81 meczów (w pierwszych dwóch sezonach łącznie 69). To pokazuje, że był ważną postacią w rotacji Magic i mimo że nie grał długo, to zawsze mógł liczyć przynajmniej na te kilka minut. Niestety, w tym roku Howard nie miał żadnych problemów zdrowotnych, nie odpoczywał też pod koniec sezonu zasadniczego i Marcin ani razu nie miał okazji wystąpić w pierwszej piątce. A to właśnie zastępując Howarda w wyjściowym składzie w zeszłym roku, pokazał jak przydatnym jest zawodnikiem i jak dużo może dać swojej drużynie. W poprzednim sezonie 3 razy był w pierwszej piątce w sezonie regularnym i raz w playoffs. W tych 4 meczach, 3 razy zaliczył double-doubles.

Mimo minimalnie dłuższego czasu gry, statystyki w tym sezonie miał trochę gorsze niż rok temu. Ale trzeba też pamiętać, że tak jak przed chwilą pisałem, nie miał meczów, w których mógł zaliczył double-double i znacząco poprawić swoje średnie.
Lepiej wypadł pod względem bloków, poprawił także swoją skuteczność na linii rzutów wolnych.

Rekordowe osiągnięcia w tym sezonie:
Punkty – 16
Zbiórki – 12 (2 razy)
Asysty – 1 (17 razy)
Bloki – 4 (3 razy)
Przechwyty – 2 (2 razy)

2 razy miał przynajmniej 10 punktów, 4 razy co najmniej 10 zbiórek

Playoffs rozpoczęły się dla Marcina bardzo dobrze. W pierwszej rundzie Howard miał problemy z faulami, a to było dla niego okazją do dłuższej gry. W 4 meczach za każdym razem spędzał na boisku przynajmniej 19 minut (średnio 21.5), zbierał średnio 5.3 piłek i zdobywał 3.8 punktów. Trafił także ważne wolne pod koniec meczu numer 3, przesądzając o zwycięstwie Magic. Niestety dla Gortata, w następnych dwóch rundach Howard wyciągnął winsoki z pojedynku z Bobcats i popełniał znacznie mniej przewinień. W sumie jednak 12 razy w 14 meczach grał ponad 10 minut, natomiast w poprzednich playoffs w 24 spotkaniach tylko 9 razy był na parkiecie tak długo. Zakończył playoffs z średnią 3 punktów (65.4% z gry) i 4.4 zbiórek (8 razy miał co najmniej 5 zbiórek, w poprzednich playoffs tylko 5 razy).

W playoffs Gortat ponownie pokazał jak przydanym jest zawodnikiem. Odgrywał znacznie większą rolę w swojej drużynie niż to miało miejsce w fazie zasadniczej. Zwłaszcza w serii z Bobcats, w Orlando bardzo cieszyli się ze swojej decyzji o zatrzymaniu Gortata. Natomiast on sam mógł o sobie przypomnieć i po raz kolejny potwierdzić, że jest bardzo dobry środkowym i świetnym defensorem.

Niestety w tym roku nie zobaczymy go w finałach NBA. W Polsce nie będzie się już tyle mówić o NBA, koszykówce i Gortacie. Szkoda. Ale miejmy nadzieję, że w następnych sezonach Marcin będzie systematycznie umacniał swoją pozycję w NBA, a koszykówka w Polsce z roku na rok będzie coraz popularniejsza.

Miało być lepiej

Magic przed sezonem dokonali kilku istotnych wzmocnień, wydawali ogromne pieniądze na zawodników, oczekując, że przyniesie im to mistrzowski tytuł. Do drużyny dołączyli Carter, Barnes, Anderson, Bass i Williams, zatrzymano również Gortata. Teoretycznie byli silniejsi niż rok temu. Nie tylko mieli lepszy skład, ale też i niezbędne doświadczenie z zeszłorocznych playoffs. Niestety. Nie udało im się nawet powtórzyć zeszłorocznego sukcesu i awansować do finału. Tak samo jak poprzednio, po występie w finale 1995, także teraz zakończyli grę na finałach wschodu.

W fazie zasadniczej Magic wygrali 59 spotkań, tyle samo co w poprzednich rozgrywkach, ale tym razem zajęli wyższą pozycję, bo drugą w całej lidze. W playoffs szli jak burza, wygrywając pierwsze 8 spotkań i szybko awansowali do finału wschodu. To oni najdłużej pozostawali niepokonani, ale jak już przegrali, to od razu 3 pierwsze mecze serii z Celtics. Później jeszcze próbowali zmienić losy tej rywalizacji, wygrali 2 kolejne spotkania, ale Celtics nie dali im szans na doprowadzenie do meczu numer 7. Bardzo słaby początek serii i porażki na własnym parkiecie zakończyły ich marzenia o mistrzostwie. Odpadli z playoffs, mimo że z 14 spotkań przegrali tylko 4. Sezon kończy się dla nich rozczarowaniem. Oczekiwano walki o tytuł, a nadzieje, że uda się to osiągnąć znacząco wzrosły po fantastycznych, pierwszych dwóch rundach.

W serii z Celtics najbardziej zawiedli Carter i Lewis, czyli dwaj najlepiej opłacani zawodnicy Magic. Łącznie ich zarobki w tym sezonie wyniosły ponad 35 milionów, co stanowi prawie 43% wszystkich wydatków Magic na zawodników. W finale wschodu nie pokazali, że są warci tak ogromnych pieniędzy. Wręcz przeciwnie. Carter w pierwszych rundach prezentował się dobrze, był czołowym zawodnikiem drużyny, ale w tej decydującej serii, Magic nie mogli liczyć na niego, tak jak w zeszłym roku na Turkoglu. Przez większość sezonu wydawało się, że Carter bardzo dobrze zastępuje Turkoglu i ta zamiana wyszła Magic na dobre. Po playoffs trzeba mieć już większe wątpliwości. Lewis również w pierwszych dwóch rundach spisywał się bardzo dobrze, a potem w starciu z Garnettem zupełnie zniknął. W poprzednim sezonie miał ogromny udział w awansie Magic do wielkiego finału, teraz nie był już tym samym zawodnikiem.

Howard po raz drugi z rzędu został uznany najlepszym obrońcą sezonu. Ale tak samo, jak wszyscy pozostali tegoroczni zwycięscy nagród indywidualnych, on również nie zdobędzie mistrzostwa. Ciągle jeszcze nie potwierdził, że jest liderem, który potrafi poprowadzić swoją drużynę. W pierwszych meczach serii z Celtics nie zaprezentował się najlepiej i miał duże problemy z podkoszowymi rywali. Później poprowadził Magic do 2 zwycięstw, ale było to już za późno. Musi się jeszcze nauczyć, jak grać w tych kluczowych meczach, by jego drużyna wygrywała.

Dla Nelsona ten sezon nie był tak udany jak zeszłoroczny, nie wybrano go już do All-Star Game, ale tym razem był gotowy na playoffs. Rok temu opuścił większość fazy zasadniczej z powodu kontuzji i wrócił dopiero na finały. Teraz od samego początku był kluczową postacią Magic, miał kilka świetnych występów i to w dużej mierze dzięki niemu przeszli przez dwie pierwsze rundy bez porażki. W rywalizacji z Celtics rozegrał 2 bardzo dobre mecze, oba jego drużyna wygrała. Jednak 2 dobre mecze podstawowego rozgrywającego, to znacznie za mało, by Magic mogli myśleć o finale ligi.

Magic stworzyli bardzo silny zespół, dysponowali nie tylko świetną pierwszą piątką, ale mieli też długą ławkę i zmiennika właściwie na każdą pozycję. Byli przygotowani na długi sezon i długą  rywalizację w playoffs. Ponowny występ w finałach był planem minimum. Niestety tego minimum nie udało się osiągnąć. Dlatego w Orlando nie mogą być zadowoleni z tego sezonu. Z drugiej strony, nie ma powodów do załamania, jak w przypadku Cavs czy Mavs. Magic może nie zagrają w finale, ale ponownie byli w ścisłej czołówce nie tylko w fazie zasadniczej, ale również w playoffs. Mają młodego lidera i przyszłość przed sobą.

Bez komentarza:Barnes - nomada

źródło:docfunk

poniedziałek, 31 maja 2010

Airball spod kosza: Turkoglu ucieka z Toronto

Wyobraź sobie taką sytuację:

Jesteś uznanym marynarzem z dużym stażem. Dostajesz propozycję pracy na statku zwanym 'Raptor', 5-letni kontrakt za ogromne pieniądze (dokładnie $53 miliony). Oczywiście długo się nie zastanawiasz i przyjmujesz tą ofertę. Znasz sytuację na statku i wiesz, że kapitan Chris może wkrótce go opuścić, by pływać na bardziej ekskluzywnym jachcie, ale to ci nie przeszkadza. Przecież twoje dołączenie do załogi, sprawi, że statek dopłynie do celu, a to może przekonać kapitana do pozostania.

Niestety, po roku rejsu statek nie dopłyną do portu 'Playoffs' i jest już właściwie przesądzone, że kapitan odejdzie. Na dodatek, ty jesteś krytykowany, że słabo wykonujesz swoją pracę.

Jeśli kapitan opuści załogę, istnieje duże prawdopodobieństwo, że statek zatonie. Wtedy będzie trzeba zapomnieć o dalekich rejsach i przygotować się na kilka lat spędzonych na mieliźnie. Będąc najlepiej opłacanym marynarzem, w tej sytuacji wszyscy będą patrzyć na ciebie i oczkować, że teraz to ty przejmiesz stery i udowodnisz, że jesteś wart pieniędzy, które zarabiasz. Ale przecież ty masz już swoje lata i nie chcesz tracić czasu na  na odbudowywanie statku, tym bardziej, że ciągle marzysz o dopłynięciu do portu Mistrzów.

Co robisz w tej sytuacji?
Odpowiedź A: Obejmujesz stery statku w tych trudnych warunkach, w końcu za to ci płacą i czujesz, że musisz zrobić co w twojej mocy, by pomóc swojej załodze.
Odpowiedź B: jak najszybciej uciekasz ze statku.

Turkoglu wybrał B.

Hedo powiedział ostatnio, że nie jest zadowolony w Toronto i nie chce grać w Raptors w następnym sezonie. Podobno jego prawnicy już rozmawiali w tej sprawie z Bryanem Colangelo i Turkoglu liczyć, że uda mu się zmienić barwy klubowe. Ma to miejsce rok po tym, jak podpisał lukratywny kontrakt z Raptors. Kontrakt swojego życia. Ostatni tak duży kontrakt w swoje karierze.

Kiedy przychodził do Raptors zdawał sobie sprawę z tego, jak wygląda sytuacja w drużynie. Wiedział, że za rok Bosh będzie wolnym agentem i pozostanie w Kanadzie niekoniecznie będzie jego priorytetem, zwłaszcza gdy kusić go będą Knicks czy Bulls. Turkoglu mimo to wybrał Toronto. Mimo że był już bardzo bliski porozumienia z Blazers. Tam dostałby nie tylko dobre pieniądze, ale miałby również duże szanse na regularne miejsce w czołówce zachodu, a może i mistrzostwo. W Raptors takich perspektyw nie miał, ale dostał od nich lepszy kontrakt. Podobno przekonała go też żona, która uznała, że Toronto jest dla nich lepszym miastem, bardziej 'międzynarodowym'. Oczywiście trochę większe pieniądze nie miały tu większego znaczenia. Po prostu żona wolała Toronto, a przykładny mąż nie mógł tego nie wziąć pod uwagę.

Raptors wierzyli, że Turkoglu mimo swoich 30 lat jest wart tych ogromnych pieniędzy i długiego, 5-letniego kontraktu. On miał być idealnym wsparciem dla Bosha i ten duet miał prowadzić drużynę do playoffs. Jednak sezon zakończył się dużym rozczarowaniem. Turkoglu nie grał tak dobrze jak w Orlando, nie był liderem, a Raptors znaleźli się poza pierwszą ósemką wschodu. W tej sytuacji odejście Bosha wydaje się prawie przesądzone, a to oznacza, że Raptors czeka przebudowa składu i szukanie nowej gwiazdy. Nawet jeśli uda się wytransferować Bosha i dostać coś w zamian, trudno oczekiwać, żeby następne rozgrywki były dla drużyny z Kanady lepsze niż tegoroczne.
Wiadomo, że Turkoglu też oczekiwał czegoś innego. Ale sam przyczynił się do tego, że drużyna grała słabo. Może być jednak zadowolony, że wolnym agentem został, kiedy jako zawodnik Magic wystąpił w wielkim finale, a nie teraz, kiedy był częścią najgorzej broniących w lidze Raptors. Może być spokojny o swoje zarobki jeszcze przez następne 4 lata. Ale po co ma się męczyć w Toronto? Przecież może zarządzać transferu, trafić do znacznie lepszego zespołu, grać o coś więcej niż dobry pick w drafcie, a ciągle zarabiać tyle samo co w Raptors.

Można zrozumieć Turkoglu. Popełnił błąd decydując się na grę w Raptors i teraz chce zmienić swoją sytuację. Tyle tylko, że Hedo wiedział gdzie idzie i wtedy interesowały go tylko pieniądze. Chciał kontrakt życia, dostał go i teraz chociażby powinien spróbować pomóc drużynie, która dała mu te ogromne pieniądze. Minimum lojalności. On natomiast już po roku chce odejść. Nawet nie czeka na to, co zrobią władze klubu, jakie będą ich ruchy kadrowe, czy Bosh zostanie, jak będzie wyglądał skład Raptors na następny sezon. Po roku, w którym nie wniósł tyle do swojej nowej drużyny ile oczekiwano, uznał, że Toronto nie jest miejscem dla niego i nie ma zamiaru dalej grać w Kanadzie.

Właściwie wygląda to teraz tak, że przyszedł do Raptors tylko, by dostać ten kontrakt, a wysilać się na parkiecie i pomóc im nie miał zamiaru. Dostał kasę, przeczekał rok i odchodzi zabierając ze sobą tylko duży kontrakt. Tak nie powinien zachowywać się profesjonalista. Oczekiwałbym od niego chociażby przystąpienia do kolejnego sezonu z równie dużym zaangażowaniem, co poprzednio i podjęcia kolejnej próby wywalczenia dla Raptors playoffs (nawet jeśli będzie to mało prawdopodobne). W końcu po to tam przyszedł. Jeśli to by się nie udało, a Raptors rozpoczęli by przebudowę zespołu, w którym Turkoglu nie mógłby się odnaleźć, wtedy mógłby poprosić o transfer. Ale po zaledwie roku? Nie wiedząc nawet jeszcze jak będzie wyglądał zespół w przyszłym sezonie? Poza tym, sam wybrał tą drużynę i to miasto, nikt go tu nie wytransferował, nie zmuszał go gry w Kanadzie. Poza żoną. Może to właśnie konflikt w rodzinie jest przyczyną ostatnich wypowiedzi Hedo i chęci opuszczenia Toronto.

Mógłby chociaż uzasadniać chęć odejścia, dobrem drużyny. To byłoby w pełni zrozumiałe. Raptors nie potrzebują niezawodzonego zawodnika, który nie chce u nich grać, a do tego tak bardzo obciąża ich budżet.

Dla Raptors podpisanie kontraktu z Turkoglu to jeszcze większa pomyłka. Nie ma wątpliwości, że chcieliby się go jak najszybciej pozbyć. Ale ciekawe kto teraz przejmie kontrakt wart ponad $40 milionów za 4 lata? Kto weźmie 31-letniego zawodnika z takimi zarobkami? Nie mam pojęcia. Gdyby chodziło tylko o zawodnika, o to co Turkoglu może wnieść do zespołu, na pewno byłoby wielu chętnych. Ale żeby przejąć tak ogromny kontrakt i obciążyć budżet na kolejne 4 lata? Czy Turkoglu jest tego wart? Rozgrywki 2009/10 dobitnie pokazały, że nie. A teraz będzie się patrzeć na ten miniony sezon, a mniej na to, jak był przydatny w Magic w playoffs 2009.

Świetny sezon Suns, ale...

Suns świetnie rozpoczęli sezon zasadniczy, wygrali 14 z pierwszych 17 meczów. Było to dużym zaskoczeniem, ponieważ przed rozpoczęciem rozgrywek przewidywano, że będą oni na granicy pierwszej ósemki zachodu. Tak dobrą dyspozycję Suns zawdzięczali powrotowi do ofensywnego i szybkiego stylu gry. W grudniu i styczniu obniżali loty i zanotowali wtedy ujemny bilans 14-18. W rezultacie spadli z czołowych miejsc tabeli. Dopiero od lutego ponownie zaczęli seryjne wygrywać i zakończyli sezon rezultatem 26-7, dzięki czemu zajęli wysoką, czwartą pozycję na zachodzie.

Mimo to nie byli faworytami do wygrania konferencji zachodniej. Mało kto w ogóle widział ich w finale zachodu. Przed playoffs oczekiwano, że w tej fazie z Lakers zmierzą się Mavs, później mieli być to Spurs. Jednak drugą najlepszą drużyną na zachodzie okazali się Suns. W tych playoffs zaprezentowali bardzo dobrą grę, fantastyczną ofensywę, ale też i świetną obronę. Na pewno występ w finale zachodu i 6-meczowa walka z Lakers to dla nich duży sukces, jakiego nikt nie oczkował jeszcze kilka miesięcy temu.

Po zakończeniu serii ze Spurs już w 4 meczach, oczekiwania wobec Suns wzrosły, a w Phoenix uwierzono, że mają szanse pokonać Lakers. Nash miał w końcu zagrać w bezpośredniej rywalizacji o mistrzostwo. Po raz trzeci w swojej karierze wprowadził Suns do finału zachodu, ale ostatecznie też po raz trzeci go przegrał. Rozegrał kolejne 16 spotkań w playoffs, a w sumie już 118 w swojej karierze, ale ciągle bez występu w finale. Dlatego porażka z Lakers dla Nasha musi być rozczarowaniem, ponownie był bardzo blisko i znowu się nie udało. Fakt, że były to jego czwarte playoffs, w których zdobywał średnio ponad 10 punktów i zaliczał co najmniej 10 asyst jest w tym momencie małym pocieszeniem, chociaż pokazuje jak w świetnej jest dyspozycji mimo już 36 lat.

Za rok Nash może już nie mieć okazji ponownej walki w finale zachodu, ponieważ z drużyny może odejść Stoudemire. Już właściwie od lutego miało go nie być w Phoenix, ale teraz władze klubu mogą się cieszyć, że nie zdecydowały się na transfer, dzięki czemu ich drużyna mogła zajść tak dlatego w plyoffs. Pozostaje jednak pytanie, co dalej z Amare? Dotychczas Suns nie byli skłonni zapłacić mu takich pieniędzy, jakich on oczekuje i najbardziej prawdopodobnym scenariuszem było jego odejście z Suns. W najlepszym wypadku w ramach wymiany, by Suns dostali coś w zamian. Chociaż nie można wykluczyć, że po tak udanych playoffs w Arizonie będą skłonni wydać więcej, by zatrzymać swojego gwiazdora. Z drugiej strony, na rynku wolnych agentów Stoudemire będzie jednym z najatrakcyjniejszych zawodników i na pewno będzie cieszył się dużym zainteresowaniem. Dlatego nie będzie łatwo go przekonać, że pozostanie w Suns to dla niego najlepsze rozwiązanie, a jeśli już będą chcieli to zrobić, będą musieli przygotować się na zaoferowanie mu odpowiednio dużych pieniędzy.

Wolnymi agentami mogą zostać również Hill i Frye. Po udanych playoffs ich notowania wzrosły i jeśli zdecydują się na wykorzystanie swojej opcji zakończenia dotychczasowego kontraktu, mogą liczyć na podpisanie nowej, lepszej umowy. Hill co prawda ma już prawie 38 lat, ale gra bardzo dobrze i już mówi się, że sporo drużyn widziałoby go w swoim składzie. Oczywiście nie ma wątpliwości, że on bardzo dobrze czuje się w Arizonie, ale perspektywa wspólnej gry z Jamesem czy Wade'm może go przekonać do zmiany barw klubowych. W tym roku w końcu po raz pierwszy poczuł co to znaczy wygrać serię w playoffs, ale na tym na pewno nie chciałby poprzestać. Liczy się tytuł, a w Suns, jeśli odejdzie Stoudemire, szanse na mistrzostwo spadną do minimum.

Natomiast Frye w tym roku był prawdziwym objawieniem i czołową postacią rewelacyjnej ławki Suns. Na pewno wiele drużyn chciałoby mieć takiego zawodnika wśród rezerwowych. Jednak biorąc pod uwagę jak w Phoenix się on odrodził, jak dobrze mu się tu gra, a jakie miał problemy w ostatnich latach w Portland, wydaje się, że dla niego najlepszym rozwiązaniem będzie pozostanie w Suns. Nie wykluczone jednak, że będzie oczekiwał nowej, dłuższej umowy. Tak więc znowu dużo będzie zależeć od tego, ile władze klubu będą skłonne wydać.

Na koniec trzeba napisać o rezerwowych Suns, czyli ich najsilniejszej broni w playoffs. To właśnie ławka była kluczem do sukcesu Suns w fazie posezonowej. Zmiennicy zaprezentowali się fantastycznie, nie tylko byli wsparciem dla pierwszej piątki, ale też czasami odgrywali decydującą rolę, przesądzając o zwycięstwie. To była wręcz modelowa ławka rezerwowych. Trener Gentry miał do dyspozycji dwie piątki, dzięki czemu wszyscy zawodnicy podstawowi mogli spokojnie odpoczywać, nie obawiając się o wynik meczu. Bez wątpienia rezerwowi Suns są jednymi z głównych bohaterów tegorocznych playoffs. A postawa Dragica daje duże nadzieje, że w przyszłości będzie on godnym następcą dla Nasha.

niedziela, 30 maja 2010

game 6: Lakers 111 - Suns 103

Bohater meczu: Kobe Bryant
Bryant pokazał swoją wielkość. Pokazał, że jest najlepszym zawodnikiem w NBA. Po raz kolejny potwierdził, że w tych najważniejszych meczach, kiedy Lakers mogą zakończyć serię, on zrobi co trzeba, by jego drużyna wygrała po raz czwarty. Nie dał Suns szans na mecz numer 7. Lakers nie potrzebowali kolejnego spotkania, a w LA chcieli rozegrać dopiero pierwszy mecz finałów. Dzięki Bryantowi, udało im się to osiągnąć i pokonać gospodarzy w Phoenix. W decydującym momencie Kobe wziął na siebie ciężar gry i niesamowitymi rzutami zapewnił Lakers trzeci z rzędu występ w finale. Nawet bardzo dobra Hilla i Dudley'a nie była w stanie go zatrzymać. Trafiał rzuty, których nikt inny by nie trafił. Przez ostatnie 2 minuty czwartej kwarty zdobył 9 punktów, a jego rywale byli bezradni. W całym meczu zdobył 37 punktów (48% z gry), z czego aż 24 w drugiej połowie. Już po raz 10 w ostatnich 11 meczach miał na swoim koncie przynajmniej 30 punktów. Jest gotowy, by poprowadzić Lakers do drugiego z rzędu tytułu.

Decydujące elementy:
zbiórki – Lakers zebrali 41 piłek, 10 więcej niż Suns, w tym 6 więcej na atakowanej tablicy. W walce pod koszami zawiódł Stoudemire, który miał tylko 4 zbiórki.

punty z kontrataku – defensywa Lakers pozwoliła gospodarzom na zdobycie zaledwie 2 punktów z kontry. Goście też pod tym względem nie wypadli najlepiej i mieli 6 punktów z kontrataku, ale najważniejsze dla nich było zatrzymanie ofensywy Suns. Gospodarze nie mogli nakręcać swoich ataków, nie mogli grać szybkiej koszykówki, dlatego nie wykorzystali pełni swoich możliwości ofensywnych.
Pierwsza kwarta była prawdziwym popisem ofensywnym, a obie drużyny zdobyły łącznie aż 71 punktów. Było wiadomo, że w dalszej części kluczowa będzie defensywa. I w drugiej kwarcie lepiej pod tym względem wypadli Lakers. Zmusili gospodarzy do skuteczności na poziomie 39% i 19 punktów, sami natomiast ciągle bardzo dobrze spisywali się w ataku (28 punktów, 46%). Dzięki temu Lakers uciekli na kilka punktów i powoli zaczęli powiększać swoją przewagę. Przez całą trzecią kwartę utrzymywało się dwucyfrowe prowadzenie gości, a na czwartą kwartę wychodzili mając 17 punktów więcej niż Suns. Dopiero na początku ostatniej części gry, gospodarze ruszyli do odrabiana strat. Tak jak w poprzednich meczach, także teraz mogli liczyć na swoich zmienników, którzy po raz kolejny odegrali kluczową rolę. W tym momencie bohaterem Suns był Dragic, który na początku czwartej kwarty, w przeciągu 10 sekund zdobył 6 punktów. Po celnym rzucie, sprowokował swojego rodaka Vujacica do nerwowej reakcji i uderzenia go w twarz. Zawodnikowi Lakers odgwizdano flagrant faul, co Dragic przełożył na 2 celne wolne, a kilka sekund później 2 punkty spod kosza. 


Potem po raz kolejny skutecznie wszedł pod kosz i zdobył 8 punkt z rzędu dla Suns. Tym samym, gospodarze rozpoczęli czwartą kwartę od serii 8-0 i zbliżyli się na 9 punktów, co dało im wiarę, że ten mecz można jeszcze wygrać. Ostatecznie zanotowali serię 16-4, a w połowie kwarty mieli już tylko 5 punktów straty. Poza dobrą egzekucją w ataku, głównie z pomalowanego, Suns byli bardzo aktywni i skuteczni w obronie i wcale nie potrzebowali do tego strefy . Później na parkiet wrócili podstawi zawodnicy gospodarzy i po rzucie Nasha, na 2 minuty i 18 sekund przed końcem, zbliżyli się na 3 punkty. Wtedy jednak swoje show w ataku rozpoczął Bryant, Lakers świetnie bronili i Suns musieli pogodzić się z wyższością swoich przeciwników.

Bryant wczoraj rozegrał wielki mecz, ale równocześnie dla Gasola było to najgorsze spotkanie w tych playoffs. Hiszpan zdobył tylko 9 punktów pudłując aż 7 z 9 rzutów i zebrał 7 piłek. Ponownie w czwartej kwarcie był mało widoczny, trafił tylko jeden z 4 rzutów, choć ten jeden celny rzut i 2 punkty na nieco ponad minutę przed końcem były bardzo ważne. Na szczęście dla gości, Kobe dostał duże wsparcie od Artesta, który po trafieniu buzzer beatera w poprzednim spotkaniu był wczoraj bardzo pewny w ataku i zanotował najlepszy występ w obecnych playoffs. Zdobył 25 punktów z wysoką skutecznością 62.5% (4 z 7 rzutów za trzy). Istotną rolę odegrał również Fisher, który jak przystało na weterana z czterema mistrzowskimi pierścieniami, zrobił co do niego należało w czwartej kwarcie i zdobył 4 ważne punkty. Ostatecznie miał ich 11 na swoim koncie. Dobrze zagrał również Odom. Co prawda w czwartej kwarcie spudłował aż 6 rzutów z gry, ale zebrał 5 piłek, w tym 3 na atakowanej tablicy. Cały mecz zakończył z dorobkiem 6 punktów (3/12 z gry), 12 zbiórek i 3 asyst.

Lakers udowodnili, że są najlepszą drużyną zachodu i awansowali do finału, gdzie nie tylko będą bronić tytułu, ale także będą mieć okazję od rewanżu na Celtics za przegrany finał 2008.

Suns dzięki swoim zmiennikom w czwartej kwarcie odrobili większość strat. Niestety gospodarze pozwolili Lakers na uzyskanie zbyt dużej przewagi pod koniec trzeciej kwarty i mieli za mało czasu, by wygrać ten mecz. W całym spotkaniu rezerwowi Suns zdobyli 36 punktów, z czego 12 w czwartej kwarcie. Najlepiej zaprezentowali się Frye i Dragic. Frye zdobył 12 punktów trafiając 5 z 7 rzutów, zebrał też 13 piłek zaliczając drugie z rzędu double-double. Również 12 punktów miał Słoweniec, aż 8 z nich zdobył w czwartej kwarcie. Dudley natomiast wykonywał bardzo dobrą pracę w obronie, ale i tak nie był w stanie zatrzymać Bryanta.

Tak samo jak w poprzednim meczu, także wczoraj Suns w końcówce odrabiali straty, ale Lakers są zbyt doświadczoną drużyną, by pozwolić sobie na przegranie meczu, w którym prowadzili przed czwartą kwartą 17 punktami. W drugiej połowie gospodarze zaczęli znacznie lepiej bronić, ale w decydujących akcjach nawet dobra obrona nie była w stanie zatrzymać Bryanta. Poza tym, przez cały mecz mieli ogromny problem z defensywą Lakers, przez co nie mogli grać swojej koszykówki i dominować w ataku. Świadczy o tym chociażby fakt, że w drugiej połowie trafili tylko 2 trójki (na 9 oddanych), a w całym meczu mieli ledwie 2 punkty z kontry. Przez większość spotkania mieli także mniej punktów z pomalowanego niż ich rywale, dopiero gdy w czwartej kwarcie częściej kończyli akcje z pola trzech sekund, udało im się odrobić część strat.

Nash obiecywał, że poprowadzi drużynę do zwycięstwa w tym meczu i robił co mógł, by tą obietnice spełnić. Niestety, mimo że w samej końcówce zdobył 5 punktów, trudno porównać to, do popisów lidera Lakers. Ostatecznie zanotował 21 punktów (8/11 z gry, 2/5 za trzy), 9 asyst i 5 asyst. Znacznie gorzej spisywał się Stoudemire, który po pierwszej połowie miał na swoim koncie tylko 9 punktów (2/7 z gry). W trzeciej kwarcie Nash starał się uruchomić go w ataku, Amare dostawał dużo piłek, ale bardzo dobrze bronili wysocy Lakers i skrzydłowy gospodarzy miał problemy z przebiciem się pod kosz. W rezultacie spudłował wtedy 6 z 8 rzutów i dołożył 6 punktów. Znacznie lepiej było w czwartej kwarcie, kiedy wraz z czwórką zmienników prowadził Suns do odrabiania strat. Wtedy Amare zdobył 12 punktów, trafił 3 z 5 rzutów z gry i wszystkie 6 wolnych. Ale było to już zbyt późno. Gdyby grał tak już w trzeciej kwarcie, Lakers prawdopodobnie nie uzyskaliby tak dużej przewagi i Suns mieliby szanse ma zwycięstwo. Cały mecz Stoudemire zakończył mając 27 punktów (35%), 4 zbiórki, 3 przechwyty i 2 bloki.

Nie najlepiej zaprezentowali się również Hill i Richardson. Pierwszy z nich trafił tylko 2 z 7 rzutów zaliczając 6 punktów, do tego dołożył po 3 asyst i zbiórki. Natomiast Richardson w pierwszej połowie zdobył 11 punktów, ale w drugiej oddał ledwie jeden rzut z gry i miał tylko 2 punkty.

Po raz kolejny Nash stracił szanse na pierwszy w karierze występ w finale ligi.